Afscheid van Laos

De laatste dag in Luang Prapang, Laos, gaan we samen met Renee naar een van de mooiste watervallen die wij hebben gezien. De Kuang Si waterval is omgeven door regenwoud en bestaat uit heel veel verschillende bassins. Door de gelaagdheid van de waterval en de prachtige blauwe kleur van het water lijkt het rechtstreeks uit een sprookje te komen. Om de waterval ook vanaf de top te kunnen bekijken klimmen we met zn drieen omhoog. Met handen en voeten klimmen we over een glibberig en stijl pad. Onze kleding kunnen we hierna wel weggooien (dat doen we natuurlijk niet want dit is vast niet de laatste keer dat ze vies worden). Tijdens de klim begint het te onweren en worden we verrast door een tropische bui na weken van hitte en droogte. Dat voelt goed maar maakt de beklimming wel extra lastig. Gelukkig is het weer droog als we boven zijn en valt de weg naar beneden mee. Als we weer terug zijn in de stad nemen we na een diner weer afscheid van Renee, Bas en Lilian. .

We reizen verder naar het oosten van Laos zodat we daar de grens kunnen oversteken naar Thailand. Of eigenlijk zodat we de befaamde Gibbon Experience kunnen ervaren. De eerste dag vertrekken we na een twijfwlachtige video met veiligheidsinstructies naar het regenwoud. Het is twee uur rijden waarvan 1 uur over een hobbelig zandpad waarbij we ook een stukje door een rivier rijden. We komen aan in een klein afgelegen dorpje vanwaar we verder moeten hiken. De wandeling is vooral een stijl pad omhoog dus dit stelt onze conditie wel even op de proef. Bijna boven krijgen we een tuigje met een paar touwen waarmee we de komende dagen zullen ziplinen. We hebben dit nog nooit gedaan en vinden het best wel spannend.

Bij de eerste zipline is deze spanning snel weg als we het prachtige uitzicht zien. Zo ver als het oog kan kijken zien we alleen maar jungle op glooiende heuvels. Ik vergeet bijna dat ik aan het einde wel moet remmen. Gelukkig komen we na nog een paar hikes en ziplines veilig in onze boomhut aan waar we twee nachten zullen slapen. De boomhut is geweldig en we hebben een prachtig uitzicht over de jungle. Ook het uitzicht vanuit de "badkamer" is erg indrukwekkend. We kijken dan ook erg uit naar een douche bij zonsondergang. Naar de wc gaan is een kleine uitdaging en niet voor mensen met hoogtevrees, maar wint wel de prijs voor meest bijzondere toilet ooit wat ons betreft. Tijdens het douchen vliegt een grote groep neushoornvogels voorbij. Een geweldig gezicht! We hebben een hele leuke groep met veel verschillende nationaliteiten, leeftijden en typen mensen. Het klikt gelijk en de grappen vliegen de eerste avond al over de tafel. Als iedereen in bed ligt gaan we nog even met een zaklamp op zoek naar het nachtleven. We hebben geluk want we spotten twee civetkatten!

De volgende ochtend worden we wakker zodra het licht is. Het is nog koud dus met een trui aan turen we met zijn allen in stilte naar de jungle onder ons in de hoop Gibbons te spotten. Helaas zien we geen gibbons maar wel heel veel vogels in alle kleuren van de regenboog. De gids brengt ons ontbijt via een zipline en daarna zullen wij ook weer gaan ziplinen. We zijn een beetje teleurgesteld dat we de gibbons ook niet hebben horen zingen als het al bijna te laat is, maar dan opeens zegt de gids, luister goed, de gibbons. Gespannen doen we ons best zo goed mogelijk te luisteren. En inderdaad, heel ver weg klinkt een hoge fluitende toon die steeds harder wordt. Het klinkt een beetje als de sirenes van politiewagens in New York maar dan heel magisch en mysterieus. Het duurt ongeveer 20 minuten tot de laatste whoooop. Echt fantastisch! We zijn allemaal nog beduusd als we het boomhuis met de zipline verlaten. Er volgen vele ziplines met prachtige vergezichten over de jungle en we bezoeken een paar andere boomhutten voordat we terug moeten voor de lunch.

Op dat moment gebeurt er iets geks. Nadat de eerste persoon van onze groep de gids volgt over de zipline mogen we niet meer verder. We kunnen de andere kant van de zipline niet zien dus we hebben geen idee wat er aan de hand is. Na een tijdje worden we ongerust en vragen we de gids wat er aan de hand is. De gids zegt alleen in gebrekkig engels dat we moeten wachten. Er zit niks anders op dus we wachten en hopen dat alles ok is. Na een half uur wordt er 3 keer op de zipline geslagen. Dit betekent dat de volgende mag gaan. Een beetje onrustig komen we allemaal veilig aan de overkant. Dan horen we dat er een ongeluk is gebeurd met iemand uit de groep die voor ons over deze zipline is gegaan. We hebben geen idee wat er aan de hand is maar het lijkt ernstig. Een andere toerist zegt dat zij terug zullen gaan naar het dorp omdat ze absoluut niet meer gaan ziplinen en raden ons aan om hetzelfde te doen. We weten nog steeds niet goed wat er aan de hand is maar de gids neemt ons mee langs een pad dat niet een officiele route lijkt. Het is een gevaarlijk stijle weg naar beneden en na een tijdje vragen we de gids dan ook wat dit allemaal betekent. De gids kan er nu niet meer om heen en legt uit dat we niet het normale pad konden nemen omdat de persoon die het ongeluk had gehad daar lag en vermoedelijk dood was. Angstig en met veel vraagtekens moeten we nog een hele tijd over het dubieuze pad lopen om weer bij de boomhut te komen. Onderweg komen we meer mensen tegen uit onze groep die bevestigen dat de jongen van het ongeluk (een amerikaan zo blijkt) is overleden en dat we echt niet meer moeten ziplinen.

Achteraf blijkt dat dit de jongen van het pasgetrouwde stel is waar wij 2 uur mee in de auto hebben gekletst op de heenweg. Totaal verward ziplinen we toch naar onze boomhut want dat is de enige manier om daar te komen. Een van onze reisgenoten is te hulp geschoten bij het ongeluk omdat hij medische training heeft gehad. Als hij weer terug is horen we dan ook tot in de detail wat er aan de hand is. Het touw dat vast zit aan het harnas van de amerikaan is gebroken en het veiligheidstouw ook. We begrijpen niet hoe dit mogelijk is want de touwen breken niet zomaar. Er wordt ons gevraagd of we nog wel een tweede nacht in de boomhut willen blijven of dat we liever terug gaan naar het dorp. Uiteindelijk besluiten we als groep om wel de tweede nacht in de boomhut te slapen zodat we niet in de weg lopen bij alles wat geregeld moet worden om het lichaam hier weg te krijgen. Alle andere groepen vertrekken wel diezelfde middag. We proberen de sfeer goed te houden maar iedereen is behoorlijk aangedaan. De volgende ochtend horen we de gibbons weer zingen maar dit heeft nu een trieste ondertoon. De zipline om weer uit de boomhut te komen is nu ook de meeste enge geworden maar alles gaat gelukkig gewoon goed. De weg terug doen we volledig te voet zodat we niet meer over een zipline hoeven. De Gibbon Experience is uiteraard een ander soort ervaring geworden dan we hadden gehoopt. We horen later dat het ongeluk iedereen had kunnen overkomen omdat het een zeer ongelukkige samenloop van omstandigheden bleek. Een nare afsluiting van Laos en we zijn blij om weer naar een andere omgeving te gaan. Nu zijn we in Thailand om weer een paar dagen op te laden voor de reis naar Myanmar.