Sjod & Mar in lachend Myanmar
16 april 2017 - Hsipaw, Myanmar
In de taxi vanaf het vliegveld valt het gelijk op dat bijna alle mannen een rok dragen en dat de vrouwen witte creme op hun gezicht hebben. Later leren we dat deze witte creme Thanaka heet (uniek in Myanmar), een natuurlijke zonnebrandcreme en schoonheidsproduct. Als we aankomen in het hotel worden de zware tassen gelijk van onze rug genomen en 7 verdiepingen omhoog gedragen. Ook krijgen we een welkomstdrankje en vragen ze of we een goede reis hebben gehad. Deze geweldige servicegerichtheid geldt niet alleen voor dit hotel blijkt later maar is merkbaar in het hele land. De mensen in Myanmar zijn ontzettend vriendelijk en ze doen enorm hun best om het ons (en andere toeristen) naar het zin te maken.
De eerste dag in Myanmar springen we gelijk in een trein rond de stad, letterlijk springen want hij begint al te rijden als we nog op het perron staan. We zijn blij dat we de trein hebben gehaald want hij gaat maar 1 keer elke 1,5 uur. Maar dan komt een man naar ons toe die bezorgd is of wij wel de juiste trein hebben. Nee, zo blijkt, dus moeten we er bij de volgende stop uit en lopen we over het spoor naar de juiste trein. De treinen rijden hier heel traag dus over het spoor lopen geeft over het algemeen geen problemen. Vanuit de trein zien we het leven van Yangon voorbijgaan met mooie marktjes, tempels en prachtige mensen.
Nadat we het hele rondje hebben afgemaakt bezoeken we de gouden Shwedagon pagode. We zien hoe het licht van de pagode veranderd met het steeds donkerder worden van de lucht. De kleuren worden steeds mooier en het goud gaat steeds meer spreken. Wanneer het helemaal donker is kun je de verschillende kleuren van de diamant op de top zien, als je de juiste plek weet te vinden. Het mooist vinden we om zittend op de grond te kijken naar alle rituelen die plaats vinden rond de pagode als een waar bedevaartsoord. In stilte zien we hoe mensen kaarsjes aansteken, water over hun geboorteboeda gooien en monniken die hun gebeden zingen. Voor ons zit een grote groep nonnen die zich na hun gebed omdraaien en gelijk hun smartphone pakken als ze ons spotten. Binnen een paar seconden worden we omringd door nonnen in prachtige roze gewaden. Ze maken zoveel foto's en selfies als ze kunnen tot de hoofdnon het genoeg vindt. In Myanmar vinden ze het niet netjes om hun interesse voor toeristen te tonen, maar ze kunnen het soms toch niet laten (en als er 1 begint staan er voordat je het door hebt 20 man om je heen). Ach wij maken ook genoeg foto's van de Birmezen want ze zijn prachtig met hun grote glimlach die bijna altijd zichtbaar is. Kinderen beginnen meestal ook te lachen en soms zelfs te springen van geluk als we naar ze zwaaien. Dat maakt ons dan ook weer aan het lachen. Vandaar ook de titel van dit blog.
De terror nachtbus
We komen er op een pijnlijke manier achter dat er alleen nachtbussen rijden tussen de grote trekpleisters in Myanmar. We dachten namelijk dat de bus die om 2 uur in de middag vertrok geen nachtbus zou zijn. De rit naar het dorp Kalaw zou immers maximaal 10 uur duren volgens het hotel en alle reisboekjes. Niet dus! Deze bus kwam gelijk, of zelfs nog later aan dan de bussen die in de avond vertrokken. Daar zaten we dan, zonder airco in de heetste maand van het jaar 15 uur in een bus die pas om 5 uur in de ochtend aankwam. Tja reizen is soms ook echt afzien helaas (dit is niet de eerste keer en vast ook niet de laatste;). In Kalaw moeten we weer even opladen want vanuit hier doen we een trekking naar het beroemde Inlemeer.
Wandelen door een Van Gogh
We lopen tussen prachtige heuvels waar de landbouwgrond als een lappendeken is opgedeeld in verschillende vlakken, allemaal hebben ze een andere structuur en kleur.
Het doet mij denken aan een paar bekende schilderijen van Van Gogh, elk uitzicht weer een andere.
Gelukkig is het bewolkt dus de temperatuur is aangenaam. De kok die met ons mee reist is echt geweldig! Hij maakt van het eten ware sculpturen in de vorm van vogels. S'avonds bij de homestay krijgen we zelfs geflambeerde banaan met karamel! Een douche is er niet maar een stenen muurtje (dat veel te laag is) en een bakje water in de openlucht is wel heerlijk verfrissend. De volgende dag schijnt de zon wel flink en is het in de middag wederom een beetje afzien. We zijn dan ook blij als we uiteindelijk bij de boot aankomen.
De vissers
Bij het Inlemeer gaan we vroeg op pad om de zon te zien opkomen op het water met de vissers in de voorgrond. De bekende Inle vissers met hun fotogenieke fuik blijken helaas een deceptie. Dit zijn helemaal geen vissers meer, al jaren niet meer, en wachten in hun bootje tot een toerist hun betaald voor een foto. Gelukkig zijn er veel meer echte vissers die dan wel met een net vissen ipv een fuik maar wel elegant met een been roeien. Het is net alsof de vissers een dans uitvoeren staand op hun boot met de roeispaan aan een been gehaakt. Een prachtig gezicht met de opkomende zon.
Het sprookje
We komen er deze keer weer niet omheen om een nachtbus te nemen naar Bagan. Deze keer wel een veel luxere bus maar echt chill vinden we het nog steeds niet omdat je toch gebroken aankomt en niet tot de middag kan inchecken bij het hotel. Daar maken we deze keer wel goed gebruik van en huren direct een elektrische scooter zodat we de zonsopkomst over de tempels kunnen zien. We hebben geen idee waar we heen moeten maar op Mapsme vinden we een geschikte tempel vlakbij. Nog volledig in het donker beklimmen we nietsvermoedend de verkeerde tempel. Het is helemaal stil om ons heen en met zijn tweeën turen we in de duisternis om ons te oriënteren. Al snel zien we dat we op de tempel ernaast een beter uitzicht moeten hebben dus dalen we weer af. Langzaam wordt het steeds lichter en met elke minuut zien we meer tempels. Bagan heeft meer dan 2000 tempels verspreid over 42 km2 dus zover je kan kijken zie je torentjes boven de bomen uitkomen. Wanneer de zon als een rode bal aan de horzion verschijnt zien we ook de luchtballonnen in de verte opstijgen. Het is een bijzonder magisch spektakel.
De rest van de ochtend gaan we chillen bij het zwembad! Overdag is het in Bagan meer dan 40 graden en de wind die blaast als je scooter rijdt voelt nog veel heter. Het lijkt wel een grote oven gevuld met tempeltjes die in de hitte bakken. Een zwembad bij het hotel is dan ook wel noodzaak vinden we;) Eind van de middag, als de temperatuur weer iets dragelijker is, gaan we weer op tempeljacht. We rijden over zandpadjes met mul zand en tussen prikkelbosjes door op zoek naar afgelegen tempels die we kunnen beklimmen. We vinden sneaky verstopte trappetjes die naar de top van de tempels leiden. Bovenop de tempels heb je een prachtig uitzicht en genieten we van de stilte en vogels. Sjoerd spot zelfs een Hop, prachtige blauwgekleurde vogels en verschillende bijeneters.
De laatste avond in Bagan gaan we met de boot op pad. We stoppen bij een afgelegen tempel met een ondergrondse gang waar we doorheen kruipen. De bewaakster moet wel eerst het hek voor ons open doen. Daarna bezoeken we een andere tempel samen met een tiental monniken uit Mandalay. We kunnen nu van heel dichtbij de rituelen van de monnikken aanschouwen in de tempel en dit levert een paar mooie foto's op (als zeggen we het zelf;)). Samen met de monniken beklimmen we de tempel en zien we hoe de zon ondergaat in de grote Irrawaddy rivier. Een prachtig gezicht in een bijzonder gezelschap. Als we weer terugvaren zien we hoe een groep vliegende honden (grote vleermuizen) uit de rivier drinken met zonsondergang. Het dorp is op dit moment ook uitgerukt om zichzelf en hun kleding te wassen in de rivier. Tanden worden gepoetst, kleding wordt schoon geslagen en haren worden grondig ingezeept. Een mooi schouwspel dat steeds plaatsvind net na zonsondergang. We sluiten onze reis in het magische Bagan af met de lekkerste curry ooit en een paar homemade tamarinde snoepjes die we toe krijgen. Bagan was net een sprookje.
We hebben nog bijna twee weken in Myanmar (hierover later meer) en zullen dan weer naar Bangkok vliegen. Mijn vlucht naar Vietnam is geboekt en Sjoerd zal de 27e weer naar Nederland vliegen.
PS Bedankt voor alle reacties die we tot nu toe hebben gekregen! Erg leuk om te lezen! Oja en we zijn ergens tussen Laos en Myanmar ons snoertje van de camera kwijtgeraakt dus kunnen we helaas niet alle foto's toevoegen (incl de monniken foto's). Dit zullen we weer doen zodra we de kans krijgen.
De eerste dag in Myanmar springen we gelijk in een trein rond de stad, letterlijk springen want hij begint al te rijden als we nog op het perron staan. We zijn blij dat we de trein hebben gehaald want hij gaat maar 1 keer elke 1,5 uur. Maar dan komt een man naar ons toe die bezorgd is of wij wel de juiste trein hebben. Nee, zo blijkt, dus moeten we er bij de volgende stop uit en lopen we over het spoor naar de juiste trein. De treinen rijden hier heel traag dus over het spoor lopen geeft over het algemeen geen problemen. Vanuit de trein zien we het leven van Yangon voorbijgaan met mooie marktjes, tempels en prachtige mensen.
Nadat we het hele rondje hebben afgemaakt bezoeken we de gouden Shwedagon pagode. We zien hoe het licht van de pagode veranderd met het steeds donkerder worden van de lucht. De kleuren worden steeds mooier en het goud gaat steeds meer spreken. Wanneer het helemaal donker is kun je de verschillende kleuren van de diamant op de top zien, als je de juiste plek weet te vinden. Het mooist vinden we om zittend op de grond te kijken naar alle rituelen die plaats vinden rond de pagode als een waar bedevaartsoord. In stilte zien we hoe mensen kaarsjes aansteken, water over hun geboorteboeda gooien en monniken die hun gebeden zingen. Voor ons zit een grote groep nonnen die zich na hun gebed omdraaien en gelijk hun smartphone pakken als ze ons spotten. Binnen een paar seconden worden we omringd door nonnen in prachtige roze gewaden. Ze maken zoveel foto's en selfies als ze kunnen tot de hoofdnon het genoeg vindt. In Myanmar vinden ze het niet netjes om hun interesse voor toeristen te tonen, maar ze kunnen het soms toch niet laten (en als er 1 begint staan er voordat je het door hebt 20 man om je heen). Ach wij maken ook genoeg foto's van de Birmezen want ze zijn prachtig met hun grote glimlach die bijna altijd zichtbaar is. Kinderen beginnen meestal ook te lachen en soms zelfs te springen van geluk als we naar ze zwaaien. Dat maakt ons dan ook weer aan het lachen. Vandaar ook de titel van dit blog.
De terror nachtbus
We komen er op een pijnlijke manier achter dat er alleen nachtbussen rijden tussen de grote trekpleisters in Myanmar. We dachten namelijk dat de bus die om 2 uur in de middag vertrok geen nachtbus zou zijn. De rit naar het dorp Kalaw zou immers maximaal 10 uur duren volgens het hotel en alle reisboekjes. Niet dus! Deze bus kwam gelijk, of zelfs nog later aan dan de bussen die in de avond vertrokken. Daar zaten we dan, zonder airco in de heetste maand van het jaar 15 uur in een bus die pas om 5 uur in de ochtend aankwam. Tja reizen is soms ook echt afzien helaas (dit is niet de eerste keer en vast ook niet de laatste;). In Kalaw moeten we weer even opladen want vanuit hier doen we een trekking naar het beroemde Inlemeer.
Wandelen door een Van Gogh
We lopen tussen prachtige heuvels waar de landbouwgrond als een lappendeken is opgedeeld in verschillende vlakken, allemaal hebben ze een andere structuur en kleur.
Het doet mij denken aan een paar bekende schilderijen van Van Gogh, elk uitzicht weer een andere.
Gelukkig is het bewolkt dus de temperatuur is aangenaam. De kok die met ons mee reist is echt geweldig! Hij maakt van het eten ware sculpturen in de vorm van vogels. S'avonds bij de homestay krijgen we zelfs geflambeerde banaan met karamel! Een douche is er niet maar een stenen muurtje (dat veel te laag is) en een bakje water in de openlucht is wel heerlijk verfrissend. De volgende dag schijnt de zon wel flink en is het in de middag wederom een beetje afzien. We zijn dan ook blij als we uiteindelijk bij de boot aankomen.
De vissers
Bij het Inlemeer gaan we vroeg op pad om de zon te zien opkomen op het water met de vissers in de voorgrond. De bekende Inle vissers met hun fotogenieke fuik blijken helaas een deceptie. Dit zijn helemaal geen vissers meer, al jaren niet meer, en wachten in hun bootje tot een toerist hun betaald voor een foto. Gelukkig zijn er veel meer echte vissers die dan wel met een net vissen ipv een fuik maar wel elegant met een been roeien. Het is net alsof de vissers een dans uitvoeren staand op hun boot met de roeispaan aan een been gehaakt. Een prachtig gezicht met de opkomende zon.
Het sprookje
We komen er deze keer weer niet omheen om een nachtbus te nemen naar Bagan. Deze keer wel een veel luxere bus maar echt chill vinden we het nog steeds niet omdat je toch gebroken aankomt en niet tot de middag kan inchecken bij het hotel. Daar maken we deze keer wel goed gebruik van en huren direct een elektrische scooter zodat we de zonsopkomst over de tempels kunnen zien. We hebben geen idee waar we heen moeten maar op Mapsme vinden we een geschikte tempel vlakbij. Nog volledig in het donker beklimmen we nietsvermoedend de verkeerde tempel. Het is helemaal stil om ons heen en met zijn tweeën turen we in de duisternis om ons te oriënteren. Al snel zien we dat we op de tempel ernaast een beter uitzicht moeten hebben dus dalen we weer af. Langzaam wordt het steeds lichter en met elke minuut zien we meer tempels. Bagan heeft meer dan 2000 tempels verspreid over 42 km2 dus zover je kan kijken zie je torentjes boven de bomen uitkomen. Wanneer de zon als een rode bal aan de horzion verschijnt zien we ook de luchtballonnen in de verte opstijgen. Het is een bijzonder magisch spektakel.
De rest van de ochtend gaan we chillen bij het zwembad! Overdag is het in Bagan meer dan 40 graden en de wind die blaast als je scooter rijdt voelt nog veel heter. Het lijkt wel een grote oven gevuld met tempeltjes die in de hitte bakken. Een zwembad bij het hotel is dan ook wel noodzaak vinden we;) Eind van de middag, als de temperatuur weer iets dragelijker is, gaan we weer op tempeljacht. We rijden over zandpadjes met mul zand en tussen prikkelbosjes door op zoek naar afgelegen tempels die we kunnen beklimmen. We vinden sneaky verstopte trappetjes die naar de top van de tempels leiden. Bovenop de tempels heb je een prachtig uitzicht en genieten we van de stilte en vogels. Sjoerd spot zelfs een Hop, prachtige blauwgekleurde vogels en verschillende bijeneters.
De laatste avond in Bagan gaan we met de boot op pad. We stoppen bij een afgelegen tempel met een ondergrondse gang waar we doorheen kruipen. De bewaakster moet wel eerst het hek voor ons open doen. Daarna bezoeken we een andere tempel samen met een tiental monniken uit Mandalay. We kunnen nu van heel dichtbij de rituelen van de monnikken aanschouwen in de tempel en dit levert een paar mooie foto's op (als zeggen we het zelf;)). Samen met de monniken beklimmen we de tempel en zien we hoe de zon ondergaat in de grote Irrawaddy rivier. Een prachtig gezicht in een bijzonder gezelschap. Als we weer terugvaren zien we hoe een groep vliegende honden (grote vleermuizen) uit de rivier drinken met zonsondergang. Het dorp is op dit moment ook uitgerukt om zichzelf en hun kleding te wassen in de rivier. Tanden worden gepoetst, kleding wordt schoon geslagen en haren worden grondig ingezeept. Een mooi schouwspel dat steeds plaatsvind net na zonsondergang. We sluiten onze reis in het magische Bagan af met de lekkerste curry ooit en een paar homemade tamarinde snoepjes die we toe krijgen. Bagan was net een sprookje.
We hebben nog bijna twee weken in Myanmar (hierover later meer) en zullen dan weer naar Bangkok vliegen. Mijn vlucht naar Vietnam is geboekt en Sjoerd zal de 27e weer naar Nederland vliegen.
PS Bedankt voor alle reacties die we tot nu toe hebben gekregen! Erg leuk om te lezen! Oja en we zijn ergens tussen Laos en Myanmar ons snoertje van de camera kwijtgeraakt dus kunnen we helaas niet alle foto's toevoegen (incl de monniken foto's). Dit zullen we weer doen zodra we de kans krijgen.
Veel plezier nog even de laatste paar dagen met zn tweeën.
Kijk al weer uit naar je volgende verhaal.